Rozdział Pierwszy
Miley odwiesiła resztę sukienek i wciągnęła na siebie sweterek. Wzięła sukienkę i skierowała się do lady.
- Kupuję tą sukienkę - uśmiechnęła się promiennie do przystojnego mężczyzny za ladą, który odwzajemnił uśmiech. - Dobrze, razem 479 dolarów. Mils wyjęła portfel i położyła pieniądze na miejsce przeznaczone do tego. Mężczyzna wydał resztę i stał jak słup, który potrafi tylko się uśmiechać.
 - Mógłby pan ją zapakować? - zapytała zdziwiona.
 - No jasne, że tak - krzyknął. Przepraszam ale mam dzisiaj zły dzień i jestem trochę zagmatwany. - usprawiedliwił się.
 - nie trudno zauważyć.
Mężczyzna zapakował sukienkę i podał torbę Miley. - Proszę, życzę miłego dnia.
 - Dziękuję, wzajemnie. - powiedziała to i wyszła trochę oburzona.
Minęły dwie godziny odkąd Miley wyszła z domu. - Myślałam, że siedziałam w tym sklepie wieczność. Słońce świeci tak pięknie, że szkoda jest mi jechać samochodem do domu. Przejdę się, a pod wieczór wrócę po auto - pomyślała i poszła spacerkiem do domu.

Justin leżał bezczynnie na kanapie  i wpatrywał się w sufit. W telewizji jak zwykle nie było nic ciekawego więc była wyłączona. Nagle usłyszał dzwonek do drzwi. Podszedł do lustra obok drzwi, poprawił włosy i otworzył. Za rogiem stała piękna, szczupła dziewczyna. Brunetka o błękitnych oczach i szerokim uśmiechu. Chodzący ideał.
- Cześć, jestem Barbara i od dzisiaj będę mieszkała w tym bloku. Chciałam się przywitać i przyniosłam kawałek ciasta czekoladowego. - uśmiechnęła się mocno i podała ciasto Justinowi.
 - To bardzo miłe z twojej strony, dziękuję. - Justin wziął ciasto. - Ja nazywam się Justin, miło mi - złapał jej dłoń i lekko ją ucałował. - może wejdziesz do środka? - zapytał nadal zadziwiony jej urodą zapierającą dech w piersiach. - Dobrze, ale tylko na 20 minut bo muszę przywitać się z resztą mieszkańców.
- Nie ma problemu. Ja i moja współlokatorka mieszkamy tu zaledwie miesiąc więc nie jesteś sama. Też jeszcze dobrze nie znamy tu ludzi.  - powiedział.
 - usiądź sobie przy stole, a ja zrobię ci coś do picia. Herbatę?
 - nie dziękuję. Przed chwilą piłam.. więc mieszkasz tu ze swoją dziewczyną?
Justin zaśmiał się.  - nie, nie. Nic z tych rzeczy. To tylko moja przyjaciółka.
 - A, Ty?
- Ja?
- No, z kim mieszkasz? - zapytał i usiadł na krześle obok dziewczyny.
- Ja mieszkam sama.
- Wcześniej gdzie mieszkałaś? Też sama?
- Trochę trudno mi o tym mówić. Wcześniej mieszkałam z rodzicami w Brooklynie. Nie wiem czy coś słyszałeś o tym miejscu, ale nie jest za fajne. Moi rodzice wpadli w nałogi. Narkotyki, alkohol i nie skończyło się to dobrze. Pewnego dnia byli na imprezie u znajomej - mówiąc to łzy napływały jej do oczu - byli kompletnie pijani.. przepraszam - zaczęła płakać.
Trudno było Justinowi patrzeć na to jak płacze ale był zaciekawiony tym co się stało. - co stało się dalej? - zapytał
 - Mój ojciec wsiadł za kółko i zginęli w wypadku samochodowym. Walnęli w drzewo. Śmierć na miejscu.
 - Tak mi przykro. - wstał, podszedł do niej i przytulił ją mocno.
 - Tak bardzo cię przepraszam. Widzę cię pierwszy raz, a już się mazgaję i ryczę. Jezu jestem taka głupia.
 - Nie mów tak. Jesteś tylko człowiekiem. Każdemu sikę zdarza płakać. To tylko uczucia. Nie martw się, nic się nie stało. - otarł jej łzy z policzków i uśmiechnął się do niej.
 Nagle do domu weszła Miley.  - Jestem już - krzyknęła. - O, cześć. Widzę, że masz gościa. - Miley, miło mi. - podeszła do dziewczyny i podała jej dłoń.
 - Barbara Palvin, również mi miło.
 - Co cię do nas sprowadza? - zapytała miło
 - Mieszkam obok i przyszłam się przywitać.
 - Ooo, nawet nie wiesz jak się cieszę. Nareszcie jakaś normalna osoba.. tak mi się wydaję, z którą będę mogła pogadać. Jeśli tylko będziesz chciała- zaśmiała się.
 - No pewnie, że tak. Niestety muszę już iść.
 - Nie możesz zostać?
 - Muszę odwiedzić jeszcze resztę sąsiadów.
 - No okej. Odprowadzę cię do drzwi. -  Barbara wyszła, a Miley zakluczyła drzwi. - Miła dziewczyna. - stwierdziła.
  - I wrażliwa - mogę to stwierdzić już po 10 minutach rozmowy z nią. - Mieszka tu z chłopakiem? - nie, mieszka sama. Jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym i chyba chciała uciec od wspomnień i kupiła tu mieszkanie. Nie zdążyłem się zapytać ale tak przypuszczam - poszedł się położyć na kanapę.
 - Biedna dziewczyna. Ale na razie mniejsza o to. Chcesz zobaczyć moją piękną sukienkę? 
 Usiadł - no pewnie. Leć ją załóż. - Justin czekał niecierpliwie bo wiedział, że Mils w tej sukience będzie wyglądała cudownie. Z resztą jak we wszystkim.  - i jak? - weszła do salonu i ustała jak modelka.
 - Cudownie. Wyglądasz pięknie. Na pewno kogoś poderwiesz - puścił jej oczko i podszedł do niej.
 - Justin.. wiesz, że jestem lesbijką. - wiem, ale na imprezie może być jakaś seksowna dziewczyna, której się spodobasz.
 Zaczęli się śmiać. 
 - Może i tak, ale szansa, że poznam na imprezie jakąś fajną dziewczynę jest jedna na milion.
 - nie przesadzaj - Justin skierował się w stronę kuchni - chcesz kawałek tortu czekoladowego?
 - Mm, skąd masz?
 - Barbara przyniosła - wyjął drugi talerz.
 - Okej, ukrój mi mały kawałek, a ja się przebiorę. Nie mogę ubrudzić tej sukienki, chybabym umarła. - Miley poszła się przebrać.
 - i co dobry? - podeszła do chłopaka, który stał przy blacie kuchennym i jadł ciasto.
 - Sama posmakuj - podał jej talerz.
 - Jezu, świetny. Może wpadnę do niej potem jeszcze po kawałek - uśmiechnęła się - właściwie to jestem trochę śpiąca. Ipreza zaczyna się o 22.00, a jest 16 więc prześpię się z 2 godziny, dobra? Obudź mnie o 18.
 Miley poszła do pokoju, rzuciła się na łózko i zasnęła jak zabita.

___________________________________________________________________
Bardzo zależy mi w tym rozdziale na komentarzach ponieważ nie jestem do niego przekonana i nie wiem szy wyszedł.
PRZECZYTALIŚCIE? SKOMENTUJCIE! TO MOTYWUJE MNIE DO DALSZEGO PISANIA!

Przepraszam za błędy i nieporozumienia. :) Miłego Dnia.